Filmrecensie als fanmail aan David Goldberg- Schrijver en Director van I Love Your Work
(Geen Spoilers)
Beste David,
Enkele dagen geleden kocht ik een tweedehands dvd bij Plato met de titel: I love your work. Ik heb er één Euro voor betaald.
Het leuke van het kopen van oude dvd ’s in die bakken is dat je daar films tegenkomt die meestal niet op de hedendaagse streamingdiensten te zien zijn. Tal van parels van films heb ik inmiddels voor een paar euro gekocht waarvan ik zeer blij ben dat ik die heb kunnen kijken. Ik wist niet van het bestaan van deze titels en ik koop de dvd' s altijd maar een beetje op gevoel.
I love your work (2003) is een complexe film over het succes van een jonge acteur dat vrij snel gebeurt na zijn studie aan de filmacademie. Maar zijn succes is van korte duur omdat hij er niet mee weet om te gaan maar bovenal omdat hij wroeging heeft omdat hij na zijn eerste filmsucces zijn vriendin heeft verlaten voor de actrice waar hij alvorens zijn bekendheid al stil verliefd op was.
Ik betreur het, beste David, dat deze film geen commercieel succes is geworden, zeer waarschijnlijk vanwege de complexiteit er van. Ondanks dat de complexiteit ook mij enigszins afweerde, bleef de film toch in mijn hoofd rondspoken. Na de film een dag later weer te hebben bekeken viel het verhaal volledig op zijn plaats en ben ik tot de conclusie gekomen dat het een juweel is.
Bij een tweede kijkronde komen de details beter in beeld, alhoewel het nog steeds een pauze en terugspoel knop behoeft om het verhaal als kijker helder te krijgen.
Het werkelijke verhaal is dat de bekende filmster Gray Evans (gespeeld door Giovanni Ribisi) terugverlangt naar de tijd dat hij nog filmstudent was en met zijn vriendin in de bioscoop naar romantische musicals zoals Magic Hour met actrice Mia Lang (gespeeld door Franka Potente) kon wegdromen. Maar door stilletjes aan verliefd te worden op Mia Lang begint hij zich te verplaatsen in de mannelijke tegenspeler van Mia en naar zijn eigen succes te verlangen. De film Magic Hour is voor Gray het paradijs. Wanneer hij dan enkele jaren later zijn eerste filmsucces heeft behaald, besluit hij zijn vriendin in te ruilen voor Mia om met haar te trouwen. Hij heeft zijn top bereikt! Echter blijkt het huwelijk met haar geen succes te zijn waardoor Gray mentaal in verval raakt en last krijgt van achtervolgingswaanzin en bovenal wroeging om het dumpen van zijn ex- vriendin. Ook beschuldigt hij ten onrechte Mia er van vreemd te gaan met Elvis Costello die een rol heeft in de film als zichzelf. Gedurende deze paranoia komt hij op toevalligerwijze in contact met een jong stel waarvan de jongen filmstudent is en het meisje hem doet denken aan zijn ex- vriendin. Hij raakt door het stel geobsedeerd omdat hij hun prille liefde benijdt en besluit om met de filmstudent een filmproject te starten. Echter schiet Gray volledig door in zijn obsessie door het stel af te luisteren en te observeren vanuit het pand tegenover hun woning. Bij deze afluistersessies draait hij compleet door en verward hij de beslommeringen van het stel met zijn eigen verleden en zijn gedumpte vriendin. Hij probeert in het reine te komen met zijn vroegere relatie maar het lukt niet.
De film wordt vanuit meerder perspectieven weergegeven wat het geheel een complex verhaal maakt. Zo krijgt de kijker de realiteit te zien van Gray als onbekende maar gelukkige filmstudent die van zijn bioscoopmomenten geniet met zijn lieve vriendin. We zien de verbeelding van Gray die zichzelf verplaatst in de tegenspeler van Mia in de Musical Magic Hour en in zijn fantasie van werk en succes. En we zien de realiteit van Gray als succesvol acteur die de verwarring ervaart met de echtheid van acteren wanneer hij in een gespeelde actie scene bijna de arm van zijn tegenspeler breekt. De film laat hiermee zien hoe de ontwikkeling van de realiteit van een filmstudent vol met dromen uitmondt in een cheesy musical met knullig acteerwerk. Wat voorheen een heerlijke filmervaring voor hem was, eindigt voor hem in valse noten en een donkere zon. Hollywood en succes is niet altijd de mooie droom die het lijkt te zijn.
Het schrijven van een filmscript is geen sinecure. Het is een puzzel die in elkaar gezet moet worden terwijl het beeld nog niet geschilderd is. De film laat een interessant gemonteerd weefgetouw zien dat bijzonder knap in elkaar geweven is van realiteit, fantasie en paranoia. Het komt qua structuur en thema's in de buurt van de film Perfect Blue (Japan 1997- Dir. Satoshi Kon) die nog veel meer diepere lagen van complexiteit heeft dan I Love Your Work en een ultiem meesterwerk is. Overduidelijk is deze film door Perfect Blue geïnspireerd maar staat voldoende op zichzelf binnen de Amerikaanse Hollywood cultuur. Deze film verdient absoluut zijn sterren in de Amerikaanse Indie Cinema. Al met al verdient I love your work meer aandacht van het publiek naar mijn idee dan het tot nu toe gekregen heeft.
Beste David, schrijver en Director van I love your work. Tweemaal en meer heb ik genoten van de film. Ik hoop dat de psychische gesteldheid van de protagonist Gray niet al te biografisch is geweest bij het schrijven er van. Het lijkt me een naar proces om dit te moeten doorstaan. Ik kreeg namelijk een vervelend onderbuikgevoel bij het zien van je figurantenrol in je eigen film waarbij je de hoofdrolspeler kort aanraakt om hem te groeten in het voorbijgaan.
I wish you all the best and good health,
Sincerely,
M. Pootjes
PS: I Love your Work!
Reactie schrijven